ქლორი Cl | ლაბორატორიული კვლევა

ქლორი (Cl) არის უჯრედგარე სითხის მთავარი ანიონი, ის ასევე გვხვდება სხეულის სხვა სითხეებში: კუჭის წვენში, პანკრეასსა და ნაწლავებში, ბრმა ნაწლავის სეკრეტში, ოფლსა ცერებროსპინალურ სითხეში. ქლორი არის მთავარი ანიონი, რომელიც აბალანსებს უჯრედგარე სითხეში კათიონების, ძირითადად ნატრიუმის ეფექტს. ქლორი მნიშვნელოვან როლს ასრულებს მჟავა-ტუტოვანი ბალანსის (პლაზმასა და ერითროციტებს შორის), ოსმოსური ბალანსის (სისხლსა და ქსოვილებს შორის), წყლის ბალანსის შენარჩუნებაში, ააქტიურებს ამილაზას, მონაწილეობს კუჭის წვენში მარილმჟავას წარმოქმნაში.

ქლორის მთავარი დეპო არის კანი, რომელსაც შეუძლია შეინახოს მისი 30-60%.

ფიზიოლოგიურ პირობებში, ქლორის კონცენტრაციის ცვლილებები მეორეხარისხოვანია სხვა ელექტროლიტების ცვლილებებთან შედარებით. მისი მიზანია გარემოს ელექტრონეიტრალურობის შენარჩუნება: თუ ბიკარბონატის შემცველობა იზრდება, ქლორის შემცველობა მცირდება, თუ ნატრიუმის დონე იზრდება, ქლორის შემცველობაც იზრდება. არაკომპენსირებული ჰიპერქლორემია იწვევს მეტაბოლურ აციდოზს. ქლორიდები ორგანიზმიდან გამოიყოფა ძირითადად შარდით (90%), ასევე ოფლითა და განავლით. ქლორის ცვლა რეგულირდება თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქისა და ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების მიერ.

როდის ჩავიტაროთ ტესტი ქლორზე?

• სხვადასხვა დაავადების დროს წყალ-ელექტროლიტური და მჟავა-ტუტოვანი მდგომარეობის დარღვევების მონიტორინგი და დაკვირვება;
• თირკმლის ფუნქციის დარღვევა;
• თირკმელზედა ჯირკვლის პათოლოგია.

როგორ მოვემზადოთ ტესტისთვის?

ტესტის ჩატარება სასურველია უზმოდ.

რეკომენდებულია ტესტამდე მინიმუმ 12 საათის განმავლობაში შეიზღუდოს ალკოჰოლის მიღება, მოწევა და მძიმე ფიზიკური აქტივობა.

საკვლევი მასალა

ვენური სისხლი

შედეგების შესაძლო ინტერპრეტაცია

სისხლში ქლორის კონცენტრაცია იზრდება:

• თირკმლების დაავადება (ნეფროზი, ნეფრიტი, ნეფროსკლეროზი, თირკმლის მილაკოვანი აციდოზი);
• დეჰიდრატაცია (დიარეა, ღებინება, დამწვრობა);
• ქრონიკული ჰიპერვენტილაცია რესპირატორული აციდოზით;
• ჰიპერპარათირეოზი;
• ინფექციური დაავადებების შემდგომი პერიოდი;
• გულ-სისხლძარღვთა სისტემის დეკომპენსაცია;
• ნატრიუმის ქლორიდის მარილების მომატებული მიღება, სალიცილის მჟავით მოწამვლა, ამონიუმის ქლორიდის მიღება;
• ალკალოზა;
• შეშუპების, ექსუდატების, ტრანსუდატების რეზორბცია;
• ტვინის ტრავმა ჰიპოთალამუსის დაზიანებით;
• ეკლამფსია.

სისხლში ქლორის კონცენტრაცია მცირდება:

• ქლორის გაზრდილი ექსკრეცია (ცხელება, მომატებული ოფლიანობა, დიარეა, ღებინება);
• თირკმლების დაავადება (თირკმლების ქრონიკული უკმარისობა, თირკმლის მწვავე უკმარისობა, ნეფროზული სინდრომი);
• ინფექციური დაავადებები (წილოვანი პნეუმონია);
• უკონტროლო დიურეზული თერაპია (ჰიპონატრიემიით);
• სითხით გადატვირთვა;
• ჰიპოკალიემიური მეტაბოლური ალკალოზი, რესპირატორული აციდოზი;
• ოპერაციის შემდგომი პერიოდი (პოსტოპერაციული აციდოზი);
• დიაბეტური აციდოზი;
• თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქის დაავადებები (ჰიპერალდოსტერონიზმი, კუშინგის სინდრომი, ადისონის დაავადება);
• ACTH-ის წარმომქმნელი სიმსივნეები;
• ბერნეტის სინდრომი;
• ADH-ის არაადექვატური სეკრეციის სინდრომი;
• სხვადასხვა ხარისხის დამწვრობა;
• გულის შეგუბებითი უკმარისობა;
• მწვავე პორფირია.

რესურსები

https://spravochnik.synevo.ua/ru/klinicheskaia-himia/chlor.html